Η Αφροδίτη κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία και θρησκεία είναι η θεά του έρωτα, της ομορφιάς, της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της τεκνοποίησης. Ήταν σύζυγος του Ηφαίστου, αλλά περιγράφεται ως ερωμένη του Άρη, με τον οποίο φέρεται ότι απέκτησε τον Έρωτα, τον Δείμο και τον Φόβο. Με τον Ποσειδώνα έφερε στη ζωή τον Έρυκα, που έδωσε το όνομά του στο ομώνυμο βουνό της Σικελίας και τη Ρόδο, ενώ με το Διόνυσο, χάρη στη μαγική μεσολάβηση της Ήρας, γέννησε τον Πρίαπο.
Ο Άρης είναι ο ελληνικός θεός του πολέμου και ένας από τους Δώδεκα Ολύμπιους ,γιος του Δία και της Ήρας. Στους μύθους ο Άρης εμφανίζεται πολεμοχαρής και προκλητικός, και εκπροσωπεί την παρορμητική φύση του πολέμου. Οι Έλληνες ήταν αμφίσημοι προς τον Άρη: αν και ενσωμάτωσε τη φυσική ανδρεία που είναι αναγκαία για την επιτυχία στον πόλεμο, ήταν μια επικίνδυνη δύναμη.Αν και λάμβανε περιστασιακά θυσίες από στρατεύματα που πήγαιναν στον πόλεμο, ο θεός είχε επίσημο ναό και λατρεία σε λίγες μόνο τοποθεσίες και η νυχτερινή θυσία ενός σκύλου στον Ενυάλιο στη Σπάρτη φαίνεται πως αφομοιώθηκε στη λατρεία του Άρη.
Ο Ήφαιστος, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν ένας από τους κύριους Ολύμπιους θεούς του αρχαίου Δωδεκάθεου. Ήταν ο θεός της φωτιάς του ουρανού, της γης και οποιασδήποτε τεχνικής ή τέχνης με αυτή, όπως της χαλκουργίας, και, εν γένει, μεταλλουργίας. Ο Ήφαιστος μαζί με την Εστία αποτελούσαν τις κύριες θεότητες του πυρός.Με βάση τα παραπάνω και κυρίαρχες τις παραστάσεις της φωτιάς που προκαλούν το μεγαλύτερο δέος “γεννήθηκε” ο ‘Ηφαιστος από τους ύπατους θεούς, τον Δία και την Ήρα.
Η Δήμητρα στην ελληνική μυθολογία, ήταν ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας δηλαδή της γεωργίας, αλλά και της ελεύθερης βλάστησης, του εδάφους και της γονιμότητας αυτού συνέπεια των οποίων ήταν να θεωρείται και προστάτιδα του γάμου και της μητρότητας των ανθρώπων. Ήταν Ολύμπια (κύρια) θεότητα. Η Δήμητρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Αδελφή της Ήρας, της Εστίας, του Δία και του Ποσειδώνα. Η γέννηση της ακολούθησε την ίδια μοίρα με των αδελφών της. Ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά τους μόλις γεννιόντουσαν από φόβο μην του πάρουν το θρόνο. Σύμβολα της Δήμητρας ήταν οι γερανοί, το στάχυ, ο νάρκισσος, η μυρτιά και ο κρόκος. Οι μέλισσες θεωρούντο ιέρειες της και στις θυσίες προς τιμήν της προσέφεραν ταύρους, μοσχάρια και μέλι.
Ο Απόλλωνας είναι ένας από τους 12 θεούς του Ολύμπου, θεός της μουσικής, του φωτός, προστάτης των τεχνών και της μαντείας. Ο πιο διαδεδομένος μύθος για την γέννησή του αναφέρει, πως αυτή πραγματοποιήθηκε στο νησί Ορτυγία (τη σημερινή Δήλο) από τη Λητώ, θεάς της έναστρης νύχτας, που υπήρξε σύζυγος του Δία πριν από την Ήρα. Στους Δελφούς ο Απόλλων είχε ιδρύσει το περίφημο μαντείο του, όπου η Πυθία καθόταν, ως ιέρεια του θεού, σε ένα χρυσό τρίποδα σκεπασμένο με το δέρμα του Πύθωνα και μασώντας φύλλα δάφνης, πρόφερε σε εξάμετρα τον χρησμό της δοσμένο από τον θεό, που ήταν πάντα σκοτεινός και αινιγματικός.
H Άρτεμις είναι μια από τις παλαιότερες, πιο περίπλοκες αλλά και πιο ενδιαφέρουσες μορφές του ελληνικού πανθέου. Κόρη του Δία και της Λητούς, δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα, βασίλισσα των βουνών και των δασών, θεά του κυνηγιού, προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων. Από την θεά Άρτεμη, προέρχεται το όνομα Αρτεμισία. Η γέννηση της ιδιόρρυθμης θεάς τοποθετείται στο νησί Ορτυγία (το οποίο είναι το αρχαίο όνομα της νήσου Δήλου), στους πρόποδες του βουνού Κύνθος, εξ ου και ο λόγος που μερικές φορές η θεά αναφέρεται και ως Κύνθια. Σ’ αυτό το άγονο πετρονήσι και μετά από φοβερές ταλαιπωρίες και περιπλανήσεις είχε καταφύγει η έγκυος Λητώ προκειμένου να κρυφτεί και να προφυλαχτεί από την καταδιωκτική μανία της νόμιμης συζύγου του Δία, της Ήρας. Εκεί και με τη βοήθεια όλων των γυναικείων θεοτήτων (εκτός της Ήρας) ήρθε στο φως η Άρτεμις και λίγο αργότερα ο αδελφός της Απόλλωνας.
Ο Ερμής είναι ο αγγελιαφόρος των θεών της ελληνικής μυθολογίας. Ακόμη λειτουργεί ως ψυχοπομπός, οδηγεί δηλαδή τις ψυχές των νεκρών στον Άδη, αλλά είναι και προστάτης των κλεφτών, των τυχερών παιγνίων και του εμπορίου. Πρόκειται, ίσως, για την πιο συμπαθητική θεότητα του ελληνικού Δωδεκάθεου, καθώς συνδυάζει, αρχικά, πολύ έντονα τα ανθρώπινα με τα θεϊκά στοιχεία, αλλά και διότι θεωρείται, ουσιαστικά, ο πρώτος δάσκαλος του ανθρώπινου γένους. Εκείνος είναι που εισήγαγε τα γράμματα και τις επιστήμες στην ανθρωπότητα, δίδαξε τη χρήση της διάνοιας και, μάλιστα, υπάρχουν μύθοι οι οποίοι του αποδίδουν τη μετάδοση της γνώσης της φωτιάς στους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, είναι προστάτης του εμπορίου, των ουσιαστικών τελετών και της μαγείας.
Η Αθηνά, κατά την Ελληνική μυθολογία, ήταν η θεά της σοφίας, της ελιάς, της στρατηγικής και του πολέμου. Η Αθηνά ήταν η αγαπημένη κόρη του Δία. Μητέρα της ήταν η Μήτις, πρώτη σύζυγος του Δία. Ο Δίας ύστερα από προφητεία έμαθε ότι η Μήτις θα γεννούσε το παιδί το οποίο θα ανέτρεπε από την εξουσία τον πατέρα του, οπότε την κατάπιε ενώ ήταν έγκυος στην Αθηνά. Η Αθηνά και ο Ποσειδώνας διεκδικούσαν την ίδια πόλη. Ανέβηκαν λοιπόν στον βράχο της Ακρόπολης και ενώπιον των Αθηναίων αποφάσισαν ότι όποιος προσέφερε στους κατοίκους το ωραιότερο δώρο, θα την αποκτούσε. Ο Ποσειδώνας χτύπησε σε μια πλευρά του λόφου με την τρίαινά του και αμέσως ανάβλυσε μια πηγή με νερό. Ο λαός θαύμασε, αλλά το νερό ήταν αλμυρό σαν το νερό της θάλασσας, που ήταν το βασίλειο του Ποσειδώνα κι έτσι δεν ήταν πολύ χρήσιμο. Το δώρο της Αθηνάς ήταν ένα δέντρο ελιάς, κάτι που ήταν καλύτερο, μιας και παρείχε στην πόλη τροφή, λάδι και ξυλεία. Έτσι, κέρδισε τη μονομαχία η Αθηνά και ονόμασε την πόλη της Αθήνα.
Κατά την ελληνική μυθολογία, η Εστία είναι η θεά της εστίας, της οικιακής ζωής και της οικογένειας, η οποία λάμβανε την πρώτη προσφορά σε κάθε θυσία που λάμβανε χώρα σε μια οικία και δεν είχε δημόσια λατρεία.Η Εστία είναι η μεγαλύτερη κόρη της Ρέας και του Κρόνου, αδελφή του Δία, της Ήρας, του Άδη του Ποσειδώνα και της Δήμητρας. Αρχικώς, εντασσόταν στους ολύμπιους θεούς, αλλά, αργότερα, προσέφερε τον θρόνο στον Διόνυσο προκειμένου να λήξουν οι αψιμαχίες και έριδες μεταξύ τους. Έπειτα, φρόντιζε την ιερή φλόγα στον Όλυμπο. Οι βωμοί της περιελάμβαναν κάθε οικογενειακή εστία. Η Εστία ορκίστηκε να παραμείνει για πάντα παρθένα, αρνούμενη τα καλέσματα του αδελφού της Ποσειδώνα και του Απόλλωνα. Ποτέ δεν έφευγε από τον Όλυμπο. Τέλος, η Εστία, η Αθηνά και η Άρτεμις ήταν οι μόνες Θεές που πάνω τους δεν είχε δύναμη η Αφροδίτη, η οποία είχε υποτάξει στο σύνολο, θεούς και ανθρώπους
Στην ελληνική μυθολογία ο Ποσειδώνας είναι ένας από τους κύριους Ολύμπιους Θεούς, ο υπέρτατος θεός των υδάτων και κατ’ επέκταση της θάλασσας.Κυριότερο σύμβολο – έμβλημα του Ποσειδώνα είναι η τρίαινα, που αποτελούσε ταυτόχρονα σκήπτρο αναγνώρισης αλλά και μέσον ή όπλο επιβολής της θελήσεώς του με αυτή, κεντρίζοντας ανάλογα τη θάλασσα ή βράχους, προκαλούσε θεομηνίες, τρικυμίες, σεισμούς, καταποντισμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις κ.λ.π. αλλά και αντίστροφα γαλήνη, ηρεμία, στερεότητα.
